W architekturze mieszkaniowej panuje tak wiele trendów oraz zostało wykorzystanych tak wiele inspiracji a jednak twórcy nadal nie przestają nas zaskakiwać. Biura projektowe kładą nacisk nie tylko na formę ale i również funkcjonalność budynków mieszkalnych przy czym rezultaty zachwycają pomysłowością. Przeglądając najbardziej porywające projekty domów mieszkalnych natykamy się na kilka naprawdę ujmujących pomysłów, które Państwu chcielibyśmy pokazać. Skupić nalezy się przede wszystkim na elewacjach tych budynków, chociaż rozwiązania dotyczące lokalizacji i programu pomieszczeń też są godne uwagi.

Aqua Tower w Chicago. W roku 2010 w Chicago powstał budynek - wieżowiec mieszkaniowy wielorodzinny zrealizowany wg projektu zespołu architektów Studio Gang Architects kierowanego przez Jeanne Gang. Inspiracją dla projektu była falująca tafla wody. Zbudowany przez Magellan Developmen budynek był pierwszym budynkiem wysokościowym  zespołu Jeanne Gang. W roku 2009 projekt zdobył nagrodę Emporis Skyscraper Award jako najlepszy drapacz chmur pod względem wzornictwa i funkcjonalności. Wieżowiec stoi w pomiędzy wysokimi zabudowaniami w ścisłym centrum Chicago, nad jeziorem Michigan, obok Parku Milenium, przy North Columbus Drive. Od wschodu budynek graniczy z Lake Store East Park. Wokół znajdują się liczne wieżowce. Na powierzchni działki została zaplanowana niewielka zieleń oraz mała architektura. Założenie otacza betonowy plac łączący się z droga dojazdową przy której znajdują się naziemne miejsca postojowe. Budynek połączony bezpośrednio z  centrum głównymi arteriami komunikacyjnymi pieszo jezdnymi. Posiada parking podziemny. Strefy komunikacyjne mieszczące korytarze, klatki schodowe oraz windy ulokowane w centralnej części wieżowca. 87 kondygnacyjny 823 metrowy, smukły, prostopadłościenny budynek. Klasyczna prostopadłościenna forma pokryta falującymi, podłużnymi pasmami kondygnacji. Pomiędzy nimi pionowo, przebijają zaszklenia. Rozrzezbiona forma przypomina prążkowane skały wapienne znajdujące się w pobliskim obszarze wielkich jezior. Układ charakterystycznego konturu budynku powstał przy pomocy programu komputerowego. Zaszklenie podstawy zostało wykonane ze standardowych, szklanych materiałów typu high-rise. Skrajne wysunięcia balkonów dochodzą do 3,5m. Główna prostopadłościenna bryła stoi na płaskiej prostopadłościennej betonowej bryle mieszczącej przestrzeń handlową założenia. Elewacje dolnej bryły proste, betonowe, malowane na biało. Widać poziome pasmowe okna oraz podcienie. Zamierzeniem architektów było stworzenie mieszkań po przystępnej cenie. AquaTower to niemal 2mln m2 powierzchni. Budynek ma 85 kondygnacji nadziemnych i 5 podziemnych. 177tys.M2 powierzchni na kondygnacjach 19-52 zajmuje 476 apartamentów, kolejne 53-80 to penthouse (263). Łącznie powierzchnia mieszkań to (55.000m2). Na kondygnacjach 1-18 mieści się hotel (215 pokoi). W parterze znajduje się centrum handlowe zajmujące łącznie (5.100m2).  Nad ta częścią znajduje się ogród. Mieszkania mieszczą takie pomieszczenia jak Hall wejściowy z garderoba, toaleta, łazienka, kuchnia połączona z jadalnią, duży pokój dzienny, sypialnie. Tarasy w zależności od mieszkania połączone ze strefami dziennymi kuchni i pokoju dziennego lub/i pokojami sypialnianymi. Łazienki i toalety ulokowane od strony głównego pionu komunikacyjnego. Falujące na przemian balkony z zaszkleniami tworzą barierę ochronną przed słońcem i tym samym nagrzewaniem się  mieszkań. Na dachu znajduje się ogród z którego podziwiać można otaczającą panoramę miejską oraz jezioro Michigan. Na tej najwyższej kondygnacji znajduje się odkryty basen, ogród, miejsce do rekreacji sportowej i wypoczynku. W budynku zastosowane najnowsze systemy technologiczne w tym system energooszczędnego wykorzystania światła i system magazynowania wody opadowej.

Housing building in Carabanchel. W 2009 roku w Carabanchel powstał budynek mieszkaniowy wielorodzinny zrealizowany wg projektu architektów  Amann Canovas-Maruri. Działka o powierzchni 4441.33 wpisuje się w istniejący układ urbanistyczny miasta. Rozpościera się po miedzy kwartałami zabudowy, w pobliżu narożnika drogi głównej. Miasto w którym znajduje się obiekt, posiada uporządkowana zabudowę którą dzieli wiązanka przeplatających się ulic. Podłużna parcela ustawiona dłuższym bokiem na południe od północy wschodu i południa graniczy z  zabudowaniami, z zachodniej strony domyka ja przebiegająca tamtędy droga główna. Wokół znajduje się dużo parkowej zieleni. Wejść na teren wewnętrznego, zielonego dziedzińca można poprzez prześwity umieszczone w parterowej części krótszych ścian budynku. Budynek obsługuje kilka licznych różnie ulokowanych  klatek schodowych. Z windami dostępnych bezpośrednio z placu wewnętrznego. We wspomnianych wcześniej prześwitach znajdują się bramy wejściowe. Kwartał mieszkaniowy nie posiada parkingu podziemnego. Samochód zaparkować można bezpośrednio przy budynku na jednym z kilku dostępnych miejsc postojowych znajdujących się od strony ulicy. Dom wielorodzinny posiada formę  prostopadłościanu z wyciętym wewnętrznym dziedzińcem. Bryła  ma wysokość  pięciu  kondygnacji. Prosta betonowa konstrukcja przełożona kolorowymi sprawiającymi wrażenie wykonanych z blachy bloków które w pionie dzielą nieregularnie rozstawione kwadratowe otwory a w poziomie czarne płaszczyzny. Dziedziniec oprócz zieleni niskiej i wysokiej posiada alejki spacerowe wyłożone blokami betonowymi oraz ławki. Całość oświetlona minimalistycznymi lampami ogrodowymi. Budynek o powierzchni 13419,81 m2 posiada dużą ilość mieszkań o różnej wielkości. Ich program użytkowy obejmuje takie pomieszczenia jak kuchnia z jadalnią, przestronne pokoje dzienne, sypialnie, łazienka, wc, pomieszczenia magazynowe. Wewnętrzny dziedziniec zapewnia mieszkańcom półprywatna bezpieczna bo ogrodzoną zewnętrzną przestrzeń. Elewacje wyróżniają się kolorami gdzie każda  z nich to pokrywa kilka pokrytych falowaną blachą ścian w kolorach zielonym, czerwonym, niebieskim, żółtym i pomarańczowym. Podkreślają one gabaryt konkretnego mieszkania. Pomiędzy nimi widać dziury definiujące towarzyszące mieszkaniom  tarasy wewnętrzne. Poziome, czarne linie podkreślają stropy konkretnych kondygnacji w wyrazistym, czarnym kolorze. W części parteru ściany są całkiem szare. Widać w nich prześwity pozwalające na wejście na wewnętrzny plac. Fasada południowa jest mozaiką kolorowych blach na których znajdują się zarysowania okien otwieranych na zewnątrz. Pomiędzy kolorowymi ściankami widać wcięcia tarasów. Przy zachodnim i wschodnim narożniku, ściany podkreślono blachami w szarym kolorze ścian parteru.  Część ścian parteru wykonana z betonu pokrytego tynkiem a część wyłożona szarą falistą blachą. Pomiędzy nimi widać słupy konstrukcyjne budynku oraz kraty ogrodzenia. Pozostałe elewacje komponowane na tej samej zasadzie. Ściany wewnętrzne niemal w identycznej formie, jednak przeplatające się pomiędzy kratami ściany parteru pokryte są szarą blachą na której pojawiają się numery. Blaszane zasłony okien otwierające się na zewnątrz zapewniając zmienność barwnej mozaiki w elewacji. Szklane barierki wewnętrznych tarasów nienachalnie wpisują się w elewację. Zewnętrzne słupy konstrukcyjne od strony dziedzińca stalowe, natomiast od zewnętrznej strony pozostawione w surowym betonie.

Hip House w Holandii. W holenderskim mieście Zwolle w 2009 roku  zrealizowano wielorodzinny dom mieszkalny, zaprojektowany przez zespół architektów z biura Atelier Kempe Thill. Budynek usytuowano na prostokątnej parceli wpisanej w narożnik dwóch ulic. Działka dłuższym bokiem od strony wschodniej graniczy z ulicą Shumannlaan, a krótszym od strony południowej z ulicą Obrechtstraa. Podstawę budynku stanowi prostokąt o wymiarach 23m x 32m usytuowany w pobliżu południowo wschodniego narożnika działki. Kondygnacja przyziemia, w której mieszczą się pomieszczenia techniczne w połowie zagłębiona jest w terenie. To sprawiło, że poziom 0.0 domu wyniesiony jest o pół kondygnacji ponad poziom posesji i otaczających ulic. Wejście do budynku zaprojektowano z ulicy Obrechtstraa, od strony południowej. Pochylnia i schody zewnętrzne  umożliwiają  pokonanie różnic pomiędzy  poziomami ulicy i +- 0.0 budynku. Prowadzą one poprzez wiatrołap do przestrzeni komunikacyjnej, do prostokątnego wnętrza  usytuowanego w centralnej części domu. Mieszczą się  tam schody i winda komunikujące osiem kondygnacji budynku. Ta przestrzeń nie ma bezpośredniego doświetlenia poprzez okna. Światło dzienne wprowadzone jest poprzez świetlik na dachu, który poprzez wycięcia wszystkich kondygnacji doświetla to pomieszczenie. To wnętrze domu otoczona jest korytarzem, z którego dostępne są mieszkania. W programie użytkowym zaplanowano łącznie sześćdziesiąt cztery mieszkania. W narożnikach prostokątnego rzutu budynku, znajdują się cztery apartamenty. Program tych mieszkań obejmuje trzy pokoje, kuchnie ze spiżarnią, łazienkę wc. Dodatkowo w zależności od usytuowania jedną lub dwie loggie. Narożne usytuowanie umożliwiło doświetlenie i otwarcie każdego z mieszkań na dwie strony świata. Pomiędzy apartamentami zlokalizowano cztery mniejsze jednopokojowe mieszkania Znajdują się one po dwóch stronach w centralnej części dłuższych boków prostokątnego rzutu. Program tych mieszkań obejmuje pokój z aneksem kuchennym, spiżarnie i łazienkę. Osiem mieszkań zaplanowano na każdej kondygnacji. Łączna powierzchnia użytkowa w budynku wynosi 4880m2. Akcentem w elewacji frontowej budynku jest „brama wejściowa”. Rysunek na ścianach zewnętrznych tworzą białe wąskie pasy piony i poziomy, które otaczają prostopadłościenną bryłę z czterech stron. W elewacji czytelna jest modularna, rytmiczna kompozycja, siatka podziałów pionowych ścian i słupów oraz podziałów poziomych stropów. Przestrzenie pomiędzy nimi to pola o szerokości ok. 5 i wysokości ok. 3m. Wypełniają je szklane tafle, zamocowane w aluminiowych białych szkieletach konstrukcji ścian fasadowych elewacji. Prostokątne okna tworzą jednakowy rytm, składają się one z części ruchomej oraz stałej, dają możliwość zasłaniania , otwierania przestrzeni mieszkań i logii. Dzięki temu elewacje budynku nie są kompozycją statyczną lecz zmienia się nieustannie w czasie. Prostokątne ruchome szklane przegrody otwierają się, bądź zamykają w rytm potrzeb użytkowników budynku. Dom mieszkalny stanowi przykład, który dowodzi, że budownictwo socjalne nie musi sprawiać wrażenia taniego

/rz/