Polska przygoda z fińskimi domkami jednorodzinnymi zaczęła się dobre kilkadziesiąt lat temu. Jeszcze przed wojną domy składano je w naszym kraju. Po drugiej wojnie światowej domki fińskie pojawiły się w Warszawie i na Śląsku. W tym pierwszym przypadku dzięki darowiźnie ZSRR, który przekazał je budowlańcom, stawiającym z ruin zniszczoną stolicę. W drugim, na początku lat 50 z fińskich domków powstawały osiedla dla górników, najczęściej przodowników pracy. Polska dostawała  je w zamian za węgiel, eksportowany do Skandynawii.
Współcześnie w naszym kraju istnieje sporo firm, które zajmują się projektowaniem, sprzedażą i budową fińskich domów. Oczywiście, nie mają one wiele wspólnego z konstrukcjami sprzed kilkudziesięciu lat, może poza sposobem budowy i trwałością, którą chwalą się importerzy. Potencjalni klienci mają do wyboru kilkadziesiąt rozwiązań projektowych  i konstrukcyjnych. Dla zwolenników tradycji są plany  niemal klasycznych domów, o dwuspadowym, prostym dachu, ale wyposażone w taras i ganek. Mają też wydzielone strefy – jadalną i sanitarno – gospodarczą. Mimo to konstrukcja nie zawiera wielu ścian działowych. Budynki są parterowe i energooszczędne. Wyraża się to w takim usytuowaniu ich na działce, by duże przeszklone powierzchnie wychodziły na stronę południową. W ten sposób nawet w zimie koszty ogrzewania nie są wysokie. Domki mają budowę modułową, to znaczy składają się z gotowych prefabrykatów, które są składane na miejscu budowy. Dzięki temu czas ich powstania wynosi około trzech miesięcy. Oczywiście zależy to od stopnia skomplikowania projektu , ale budową zajmuje się wykwalifikowana ekipa. Pozwala to uniknąć kłopotliwych sytuacji, gdy na budowie pracuje kilka grup fachowców i jedni na drugich zrzucają winę za ewentualne niedoróbki czy niemożność zastosowania pewnych rozwiązań „bo wszystko zepsuli poprzednicy i nic już nie da się z tym zrobić”. Inwestycja zaczyna się od wykopania i wylania fundamentów. Potem do pracy przystępują fachowcy. Po złożeniu odpowiednich modułów i przykryciu dachu, budynek jest ocieplany. By uniknąć mostków termicznych, stosuje się do tego sypkie materiały porowate, a nie folię paro – przepuszczalną. Po zakończeniu budynek wygląda jak obłożony sidingiem, ale w elegancki i bardziej efektowny sposób, nie tak jak widzimy to choćby na filmach, pokazujących domy z amerykańskiej prowincji.
Oprócz tradycyjnych, prostych konstrukcji, domki fińskie mogą być bardzo nowoczesne. Kształt i rozwiązania budynku zależą od zasobności portfela inwestora. Mogą to być domki z jedno- połaciowym, pochylonym pod niewielkim kątem dachem, wyposażone w nowoczesne systemy ogrzewania – na przykład pompę ciepła. Część dachu tarasu może być np. szklana. Stosuje się w nich także system rekuperacji, czyli mechanicznego systemu wymiany powietrza. Dzięki niemu, w środku budynku nie skrapla się para wodna i – mówiąc kolokwialnie – jest czym oddychać.
W jednym współczesne domki przypominają o poprzednikach – najczęściej są niewielkie. Ich powierzchnia może mieć sporo poniżej 100 m.kw a maksymalnie nie przekracza zazwyczaj 150 m.kw. Taki budynek można postawić na dość n,iewielkiej działce. W pierwszym przypadku jej wymiary wynoszą 25 x18 m. Jeśli chodzi o koszty, to podzielone są na dwie części: cena domu- najmniejsze kosztują ok. 80 tysięcy euro, oraz robocizny. Tu ceny zaczynają się od 70- 80 tysięcy złotych.

RR