Wobec natłoku projektów, fasad i realizacji, szczególnie w centrach miast, projektanci i architekci coraz częściej i chętniej poddają fasady najbardziej wymyślnym zabiegom: w końcu fasada jest tym, co prócz budynku widzi się w pierwszej kolejności, najłatwiej zapewnić sobie jakiś „wodotrysk” śmiałą plamą koloru czy nietuzinkową fakturą. Celują w tym autorzy wysokościowców, chociaż w przypadku projektów domów jednorodzinnych też zdarza się niejedna ekstrawagancja. Ale wzniesiona w siedzibie Mexico City siedziba koncernu spożywczego Pernod Ricards to coś więcej niż fantazyjna fasada: to zmiana sposobu myślenia o „wewnątrz” i „na zewnątrz” budynku.

Pięciopiętrowy, pokryty szkłem biurowiec był już na etapie zamykania projektu, kiedy zlecono jego rewitalizację firmie Belzberg Architects. Ta zdecydowała się na wprowadzenie potężnych, duraluminiowych prętów, układających się bliżej zwieńczenia budynku na kształt koszyka.

Takie rozwiązania już się zdarzały – naruszenie gładkości i symetrii prostopadłościanu jest pewnym utrudnieniem dla ekip myjących fasady, dla wykonawców budynku, ale jeśli przerywa monotonię, można uznać, że się sprawdza. Belzberg Architects zdecydowali się jednak na ingerencję sięgająca o wiele dalej: aluminiowe pręgi, chociaż nie stanowią rzecz jasna elementu nośnego budynku, wnikają w głąb niego. To podwójny żart: co początkowo wydawało się iluzją („pręty wnikające w fasadę? Ha, ha, na pewno zostały ucięte”) NIE JEST iluzją: fantazyjnie wygięte pręty wydzielają wewnątrz budynku szereg „mikrostref”, pokojów, wnętrz, które nie wymagają czworoboku ścian.

Z pewnością łatwiej jest w podobnie niekonwencjonalny sposób wydzielić przestrzeń w przypadku biurowca niż budynku jednorodzinnego: odwaga w projektowaniu jest jednak zawsze godna odnotowania tym bardziej, że ten akurat projekt nietrudno sobie wyobrazić w skali pięciokrotnie mniejszej. [ws]