Richard Alan Meier –

Własny unikalny styl, charakterystyczne, rozpoznawalne na pierwszy rzut oka motywy strukturalne czy też oryginalne i nieszablonowe rozwiązania konstrukcyjne to niezwykle ważne i istotne elementy w pracy architekta. Umiejętnie stosowane w procesie projektowania stają się swoistą wizytówką autora oraz sprawiają, że projekt domu czy budynku komercyjnego w sposób automatyczny kojarzony jest z jego twórcą. Proces ich wykształcania, trwający bardzo często latami, wymaga od architekta niebywałej konsekwencji i zaangażowania, studiowania tysięcy stron dokumentacji projektowej w poszukiwaniu źródeł inspiracji a także ogromnej dbałości o detale, jednak uzyskany efekt jest warty ogromu włożonej pracy. Richard Meier,  amerykański architekt i artysta jest z całą pewnością człowiekiem, któremu udała się ta niełatwa sztuka, projektantem, który przez lata wypracował swoją niezwykle charakterystyczną stylistykę, stylistykę zwaną ... „białą architekturą”.

Richard Alan Meier urodził się 12 października 1934 roku w Newark w stanie New Jersey jako najstarszy syn Jerome'a Meiera i Carolyn Kaltenbacher. Studiował architekturę na Cornell University, na którym w 1957 roku obronił tytuł licencjacki. Po zakończeniu edukacji odbył „podróż studyjną” po Europie, gdzie nie tylko zapoznawał się z elementami architektury starego kontynentu lecz także nawiązywał kontakty z miejscowymi projektantami co pozwoliło mu bardzo dokładnie poznać aktualnie obowiązujące trendy i stosowane rozwiązania. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych w 1959 roku, pracował dla Skidmore, Owings i Merrill, jednego z największych biur projektowych w Ameryce a także dla Marcela Breuera wybitnego architekta i projektanta form przemysłowych. W 1963 roku otworzył  w Nowym Jorku własną pracownię i wyspecjalizował się w projektowaniu willi i rezydencji dla prywatnych inwestorów. Do jego najsłynniejszych prac z tego okresu zaliczyć można koncepcje domów Smith House (1965 – 1967), Hoffman House (1966 - 1967) czy Saltzman House (1967 – 1969). Ich niezwykłe bryły, z charakterystycznymi elementami "białej architektury" sprawiły, że Meier stał się jednym z bardziej znanych i rozpoznawalnych architektów w Stanach Zjednoczonych a także zapewniły napływ kolejnych inwestorów zafascynowanych jego konstrukcjami. Kolejnym kamieniem milowym w karierze architekta był projekt ogromnego pawilonu muzealnego Getty Center w Los Angeles z 1984 roku, który z kolei pozwolił zaistnieć mu na rynku obiektów komercyjnych i instytucjonalnych. Efektem tego są liczne realizacje budynków tego typu na całym świecie między innymi Muzeum Sztuki Współczesnej w Barcelonie, Ratusz i Biblioteka Centralna w Hadze czy City Tower w Pradze. Wciąż aktywny zawodowo, laureat wielu prestiżowych nagród, rozwija firmę (która obecnie posiada biura w Nowym Jorku i Los Angeles) i projektuje kolejne budynki. Wśród ostatnich realizacji jego pracowni wymienić można HH Resort and Spa w Południowej Korei czy Reforma Towers w Meksyku.

Projekty domów czy budynków komercyjnych autorstwa Meiera to mieszanka inspiracji architekturą  Le Corbusiera, Miesa van der Rohe'a czy Franka Lloyda Wrighta rozszerzonej o wiele nowych unikalnych elementów osadzonych w konwencji modernizmu. Jego koncepcje charakteryzują się zastosowaniem niezwykle plastycznych i przenikających się wzajemnie brył zwierających poszczególne partie budynku, spojonych w całość prostymi, bardzo często podzielonymi delikatnie na segmenty ścianami zewnętrznymi. Całość utrzymana jest w białej kolorystyce a liczne przeszklenia zapewniają doskonałą korespondencję między wnętrzem a otoczeniem.

Smith House to wyjątkowy projekt domu i jednocześnie jeden z najbardziej charakterystycznych dla wczesnych dzieł Meiera. Zaprojektowany w 1965 roku, zrealizowany został dwa lata później na półtora hektarowej działce w Darien, w stanie Connecticut. Budynek usytuowany jest na szczycie zalesionego wzgórza, którego jedno ze zboczy gwałtownie opada w stronę piaszczystej zatoki ukazując niezwykła panoramę wybrzeża Long Island. Trzykondygnacyjna, bryła na bazie przenikających się sześcianów o ostro zarysowanych krawędziach tworzy z otaczającą zielenią  niezwykle mocny kontrast wizualny, spotęgowany dodatkowo białym kolorem fasady.  Elewacje poprzecinane są licznymi przeszkleniami, które nie tylko zapewniają swobodny dostęp światła ale stanowią także przeciwwagę dla „surowej” wręcz ascetycznej konstrukcji budynku, konstrukcji, która o czym warto wspomnieć nie jest betonowa lecz w całości wykonana z drewna. Wnętrze domu podzielone jest na dwie strefy. Część mieszkalna, zlokalizowana od frontu, to seria zamkniętych przestrzeni komórkowych, wyposażonych w stosunkowo małe, zapewniające domownikom prywatność otwory okienne. Obszar publiczny umiejscowiony został na tyłach domu. W przeciwieństwie do frontu, elewacja w tej części jest praktycznie całkowicie przeszklona co pozwala cieszyć oko niesamowitym widokiem na nabrzeże podczas spotkania z przyjaciółmi czy wspólnego spędzania czasu z rodziną. 

GC

źródło fot.:  wikipedia.org i en.wikiarquitectura.com