Richard Morris Hunt - „dziekan” amerykańskiej architektury

American Institute of Architects to profesjonalna organizacja skupiająca ponad 83 tysiące licencjonowanych architektów działających na terenie Stanów Zjednoczonych. Zakres jej funkcjonowania jest niezwykle szeroki i obejmuje wiele aspektów począwszy od monitorowania działań legislacyjnych i regulacyjnych dotyczących urbanistyki, poprzez podnoszenie świadomości społecznej w kwestii architektury i poprawnego projektowania a skończywszy na zapewnieniu swoim członkom szerokiego spektrum możliwości rozwoju zawodowego. Od 1907 roku krajowy zarząd AIA przyznaje również nagrody architektom, których projekty domów, budynków komercyjnych czy instytucjonalnych miały trwały i znaczący wpływ na rozwój tej dziedziny i sposób jej postrzegania przez społeczeństwo. Organizacja ta powołana została do życia w 1857 roku w Nowym Jorku z inicjatywy grupy 13 architektów, wśród których znalazł się również Richard Morris Hunt – wybitny projektant  i założyciel pierwszej amerykańskiej szkoły architektonicznej.

Richard Morris Hunt urodził się 31 października 1827 w Brattleboro w stanie Vermont. Był synem Jane Marie Leavitt i Jonathana Hunta – prawnika i członka Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych. Ukończył elitarną Boston Latin School. Po przedwczesnej śmierci ojca w 1843 roku wyjechał wraz z rodziną do Europy, gdzie mieszkał przez okres ponad dziesięciu lat najpierw w Szwajcarii a następnie we Francji. Architekturą zainteresował się za sprawą swojego starszego brata, czołowego malarza XIX wieku Williama Hunta. Był pierwszym amerykańskim architektem, który studiował w paryskiej Ecole des Beaux-Arts, uznawanej za jedną z najlepszych szkół projektowych na świecie. Od 1846 roku, przez okres dziewięciu lat pracował dla Hectora Martina Lefuela – wybitnego francuskiego architekta, odpowiedzialnego między innymi za ostatnią fazę prac budowlanych w Luwrze.

Po powrocie do Stanów Zjednoczonych w 1855 roku otworzył w Nowym Jorku własne biuro projektowe a także założył pierwszą amerykańską szkołę architektury. Był członkiem, jednym z inicjatorów powstania a także dyrektorem American Institute of Architects. Jego wczesne projekty oscylowały wokół francuskiego racjonalizmu, który z czasem został zastąpiony niezwykle popularnym w tym okresie wiktoriańskim gotykiem. W 1878 roku rozpoczął pracę nad projektem okazałej willi na Upper East Side dla Williama Vanderbilta. Projekt ten, niezwykle udany, okazał się kamieniem milowym w karierze Hunta zapewniając mu stały dopływ zleceń z kręgów nowojorskiej elity. Dwa lata później, we współpracy z renomowanym architektem krajobrazu Frederickiem Law Olmstedem, stworzył dokumentację rozległej posiadłości Biltmore uznawanej za największy prywatny dom w Stanach Zjednoczonych a także zaprojektował szereg koncepcji budynków mieszkalnych przy Piątej Alei w Nowym Jorku. Jego pozycję na rynku architektonicznym ugruntowały realizacje takie jak fasada Metropolitan Museum of Art czy projekt cokołu Statuy Wolności. W ciągu swojej kariery Hunt stworzył tysiące stron dokumentacji projektowych, które obejmowały wille, rezydencje, kościoły, budynki komercyjne i instytucjonalne. Zgromadził również pokaźną kolekcję książek i materiałów źródłowych pomocnych w działaniach edukacyjnych AIA a także odegrał kluczową rolę w kształtowaniu profesjonalnego wizerunku praktyki architektonicznej, Zmarł 31 lipca 1895 w wieku 68 lat. 

Petit Chateau to projekt okazałego domu stworzony przez Hunta na zlecenie Williama K. Vanderbilta i jego żony Alvy Belmont. Zrealizowany został w latach 1878 – 1882 na posesji  znajdującej się przy Piątej Alei na Upper East Side w Nowym Jorku. Jego bryła, przywodząca na myśl zamki nad Loarą, to niezwykle eklektyczna mieszanka francuskiego gotyku z neoklasycystycznymi założeniami Beaux – Arts. Asymetryczna fasada tej trzy – kondygnacyjnej willi wykończona została lśniącym wapieniem z Bedford zyskując tym samym niezwykle wyrafinowany charakter. Całość uzupełniała dyskretna i starannie dobrana ornamentyka stworzona przez ponad czterdziestu rzemieślników. Bogato zdobione wnętrze, utrzymane w stylu francuskiego renesansu przemieszanego z gotykiem kryło w sobie ogromne przestrzenie sal balowych i bankietowych, biblioteki, salonu i pomieszczeń mieszkalnych a także zaplecza dla służby. Uwagę przykuwały ogromne malowidła sufitowe w salonie, przedstawiające sceny mitologiczne a także duże witraże autorstwa Eugène Oudinot zdobiące okna sali bankietowej. Ten nieistniejący już niestety obecnie budynek był jednyą z pierwszych rezydencji utrzymanych w stylu „zamkowym” w Nowym Jorku i stał się inspiracją dla wielu późniejszych projektów powstających na terenie całych Stanów Zjednoczonych.

GC

źródło fot.: http://en.wikipedia.org